مانع بزرگ برای راه‌اندازی سریع خودروهای خورشیدی، انرژی بادی و برقی

برای مقابله با تغییرات اقلیمی، بشریت نیاز به حفاری عمیق دارد.

اگرچه سطح سیاره ما دارای منبع بی پایانی از آفتاب و باد است، ما مجبوریم پنل های خورشیدی و توربین های بادی بسازیم تا تمام این انرژی را مهار کنیم - نه باتری هایی برای ذخیره آن.این امر به مقادیر زیادی مواد خام از زیر سطح زمین نیاز دارد.بدتر از آن، فناوری‌های سبز به مواد معدنی کلیدی خاصی متکی هستند که اغلب کمیاب هستند، در چند کشور متمرکز شده‌اند و استخراج آن دشوار است.

این دلیلی برای چسبیدن به سوخت های فسیلی کثیف نیست.اما تعداد کمی از مردم متوجه نیازهای عظیم منابع انرژی های تجدیدپذیر هستند.گزارش اخیر آژانس بین‌المللی انرژی هشدار داده است: «گذر به انرژی پاک به معنای تغییر سیستم سوخت‌بر به سیستم مصرف مواد است».

نیازهای مواد معدنی کم سوخت های فسیلی با کربن بالا را در نظر بگیرید.یک نیروگاه گاز طبیعی با ظرفیت یک مگاوات - برای تامین انرژی بیش از 800 خانه کافی است - حدود 1000 کیلوگرم مواد معدنی برای ساخت نیاز دارد.برای یک کارخانه زغال سنگ با همان اندازه، حدود 2500 کیلوگرم است.در مقایسه، یک مگاوات انرژی خورشیدی به تقریباً 7000 کیلوگرم مواد معدنی نیاز دارد، در حالی که باد دریایی بیش از 15000 کیلوگرم مصرف می کند.به خاطر داشته باشید که نور خورشید و باد همیشه در دسترس نیستند، بنابراین باید پنل های خورشیدی و توربین های بادی بیشتری بسازید تا برق سالانه مشابه یک نیروگاه سوخت فسیلی تولید کند.

تفاوت در حمل و نقل مشابه است.یک خودروی معمولی گازسوز حاوی حدود 35 کیلوگرم فلزات کمیاب، عمدتا مس و منگنز است.خودروهای الکتریکی نه تنها به دو برابر این دو عنصر نیاز دارند، بلکه به مقادیر زیادی لیتیوم، نیکل، کبالت و گرافیت نیز نیاز دارند - در مجموع بیش از 200 کیلوگرم.(ارقام اینجا و در پاراگراف قبلی بزرگترین ورودی ها، فولاد و آلومینیوم را حذف می کنند، زیرا آنها مواد معمولی هستند، اگرچه تولید آنها کربن فشرده است.)

در مجموع، به گفته آژانس بین المللی انرژی، دستیابی به اهداف آب و هوایی پاریس به معنای چهار برابر شدن ذخایر معدنی تا سال 2040 خواهد بود. برخی از عناصر باید حتی بیشتر هم شوند.جهان به 21 برابر مصرف فعلی و 42 برابر لیتیوم نیاز خواهد داشت.

بنابراین باید تلاشی جهانی برای توسعه معادن جدید در مکان‌های جدید صورت گیرد.حتی کف دریا نیز نمی تواند خارج از محدوده باشد.محیط بانان، نگران آسیب به اکوسیستم ها، اشیا، و در واقع، ما باید همه تلاش خود را برای استخراج مسئولانه انجام دهیم.اما در نهایت، باید بپذیریم که تغییرات آب و هوایی بزرگترین مشکل زیست محیطی زمان ماست.مقداری آسیب موضعی هزینه قابل قبولی برای نجات سیاره است.

زمان مهم است.هنگامی که ذخایر معدنی در جایی کشف می‌شوند، حتی پس از یک برنامه‌ریزی طولانی، صدور مجوز و فرآیند ساخت، نمی‌توانند از زمین خارج شوند.به طور کلی بیش از 15 سال طول می کشد.

راه هایی وجود دارد که بتوانیم برخی از فشارها را برای یافتن منابع جدید کاهش دهیم.یکی بازیافت است.در طول یک دهه آینده، 20 درصد از فلزات باتری‌های جدید خودروهای الکتریکی را می‌توان از باتری‌های مصرف‌شده و سایر موارد مانند مصالح ساختمانی قدیمی و وسایل الکترونیکی دور ریخته شده نجات داد.

ما همچنین باید در تحقیقات برای توسعه فناوری‌هایی که بر مواد فراوان‌تر متکی هستند، سرمایه‌گذاری کنیم.در اوایل سال جاری، پیشرفتی آشکار در ایجاد باتری آهن-هوا صورت گرفت که تولید آن بسیار آسان تر از باتری های لیتیوم-یون رایج بود.چنین فناوری هنوز دور از دسترس است، اما این دقیقاً همان چیزی است که می تواند از بحران مواد معدنی جلوگیری کند.

در نهایت، این یادآوری است که هر مصرفی هزینه دارد.هر اونس انرژی که استفاده می کنیم باید از جایی تامین شود.اگر چراغ‌های شما به جای زغال‌سنگ با نیروی باد کار کنند، بسیار خوب است، اما این کار همچنان به منابع نیاز دارد.بهره وری انرژی و تغییرات رفتاری می تواند فشار را کاهش دهد.اگر لامپ‌های رشته‌ای خود را به ال‌ای‌دی تغییر دهید و در مواقعی که به آن‌ها نیاز ندارید، چراغ‌های خود را خاموش کنید، در وهله اول برق کمتری مصرف خواهید کرد و در نتیجه مواد اولیه کمتری مصرف خواهید کرد.